Περιμένοντας τα Πρωτάκια!

Ακόμη το σχολείο δεν έχει ανοίξει για τους μαθητές. Και τα Πρωτάκια κι εγώ δεν έχουμε συναντηθεί.  Σήμερα όμως η υποδιεύθυντρια του σχολείου μας, η κ. Γίτσα Μαρία, ετοίμασε τον κατάλογο των δύο τμημάτων της Πρώτης και τουλάχιστον ξέρω τα ονόματά τους! Κάτι είναι κι αυτό μπρος στην αγωνία που έχω να τα γνωρίσω.

Είκοσι παιδάκια! Έξι χρονών. Που ξεκινούν τη μαθητική τους διαδρομή και σε λίγες μέρες θα ξεκινήσουν να μαθαίνουν τα πρώτα γράμματα! Τι αγωνία και τι χαρά γι' αυτά και τι ευθύνη για μας τους δασκάλους τους και τους γονείς τους!

Πώς να αισθάνονται άραγε που ξεκινούν σε λίγο το σχολείο;

Η αλήθεια είναι πως ένα από τα Πρωτάκια, δε θα πω ποιο, πέρασε σήμερα από το σχολείο και το γνώρισα. Με κοίταγε καλά καλά με τα ματάκια του γεμάτα απορία. Όπως την Τρίτη το πρωί θα με κοιτούν όλα! Με το φόβο μπροστά στο άγνωστο αλλά και τη δίψα για μάθηση και γνώση!

Με ξετρελαίνει η σκέψη πως σ' αυτά τα είκοσι ανθρωπάκια θα διδάξω πρώτη ανάγνωση και γραφή! Είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη η ευχαρίστηση να διδάσκεις σε παιδιά μα στα Πρωτάκια η διδασκαλία έχει ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ξέρεις τι είναι να τα βλέπεις με τα μικρά τους δαχτυλάκια να σφίγγουν το μολύβι και να προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να φτιάξουν το ο το κουλουράκι και το ι το μπαστουνάκι; Και με τις φωνούλες τους, ίδιες τιτιβίσματα πουλιών, να κελαηδούν τις πρώτες λεξούλες;  Άλλο να στο λέω και άλλο να το ζεις!

Η πρώτη φορά που δίδαξα σε Πρωτάκια ήταν σε ένα σχολείο της Καλλιθέας. Πολλά παιδιά, γύρω στα 35 αν θυμάμαι καλά, πάνε και τόσα χρόνια... Κι αργότερα μου έτυχαν τέσσερις ακόμη Πρώτες σε σχολεία της Νέας Σμύρνης. Τα τελευταία είναι ακόμη στο Δημοτικό, θα πάνε φέτος στην Πέμπτη τάξη:

http://protaki.blogspot.gr/

Κι αυτό είναι το "σπιτάκι τους στο διαδίκτυο", όπως είχε βαφτίσει το ιστολόγιο της τάξης ένα από αυτά, η Στελλίτσα, που ήταν και το πιο μικρό απ' όλα.

Τα μεγαλύτερα από τα Πρωτάκια μου είναι πια κοτζάμ άντρες και γυναίκες. Κάποια έχουν γίνει και μπαμπάδες και μαμάδες! Όπως η Πόπη, που τη θυμάμαι να κλαίει πολύ τις πρώτες μέρες στο σχολείο, γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μανούλα της. Τώρα είναι μανούλα η ίδια και έχει ένα τρισχαριτωμένο μπέμπη που υπεραγαπά!

Φέτος θα είναι η έκτη φορά που θα διδάξω σε Πρώτη δημοτικού. Μα όταν θα τα βλέπω να σκύβουν τα κεφαλάκια τους στα βιβλία, θα φαντάζομαι το αύριο και το μέλλον του καθενός. Και η ευθύνη θα βαραίνει στις πλάτες μου. Να τους δώσω την καλύτερη δυνατή βοήθεια για να είναι αύριο χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία και ευτυχισμένοι!

Δεν είναι εύκολη η δουλειά του δασκάλου. Και το σχολείο δεν είναι μόνο αλφαβήτα και ένα και ένα κάνουν δύο. Πέρα από την ύλη, τη διδακτέα ύλη του κάθε μαθήματος, είναι και η διαπαιδαγώγηση. Οι αξίες και οι αρχές και τα ιδανικά. Και η άοκνη προσπάθεια να γνωρίσει ο καθένας τον ίδιο τον εαυτό του. Ποιος πραγματικά είναι... Κι ακόμη να χτίσει υγιείς σχέσεις με τους άλλους, να δημιουργήσει φιλίες, να ενταχθεί στην ομάδα της τάξης, να μάθει να συνεργάζεται...

Η ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού, αυτός είναι ο στόχος. Με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει το κάθε παιδί, αξίωμα βασικό αυτό της Παιδαγωγικής επιστήμης.

Ο δάσκαλος, έλεγε ένας σπουδαίος παιδαγωγός, όταν πρέπει να διδάξει μαθηματικά στο Γιαννάκη, δεν αρκεί να ξέρει μαθηματικά αλλά να ξέρει καλά και το Γιαννάκη! Μα δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Γιατί το κάθε παιδί είναι ένας ολόκληρος και ξεχωριστός κόσμος! Κι εδώ είναι απαραίτητος ο γονιός για να μπορέσει ο εκπαιδευτικός να διεισδύσει στην ψυχούλα του μαθητή του. Ο γονιός είναι εκείνος που γνωρίζει καλά το παιδί, τι του αρέσει, τι το φοβίζει, τι σημαντικό έχει σημαδέψει τη μικρή του ζωούλα. Αλλά και έχει το παιδί στα χέρια του τις περισσότερες ώρες του 24ωρου ακόμη και όταν αρχίζει το σχολείο. Χωρίς στενή και καλή συνεργασία με τους γονείς, ο δάσκαλος είναι απίθανο να επιτύχει στο ρόλο του!

Έτσι η αρχή της σχολικής χρονιάς και μάλιστα η αρχής της Πρώτης τάξης δικαιώνει απόλυτα την παροιμία κάθε αρχή και δύσκολη αλλά και το γνωμικό πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!

Είκοσι μαθητές, σαράντα γονείς και μια μικρή ομάδα εκπαιδευτικών με επικεφαλής τον υπεύθυνο δάσκαλο της τάξης που θα πρέπει να αποτελέσουν μια ομάδα εργασίας. Με κανόνες και όρια και ρόλους και φυσικά ξεκάθαρους στόχους...

Μόνο ένας αφελής λοιπόν και άπειρος άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται πως τόσοι πολλοί άνθρωποι θα καταφέρουν και μάλιστα από την πρώτη στιγμή να πετύχουν ένα ιδεατό μοντέλο συνεργασίας. Αντίθετα η εμπειρία διδάσκει πως χρειάζεται πολύς κόπος και τεράστια διάθεση από όλους για να κατακτηθούν οι κοινοί στόχοι. Η ολόπλευρη δηλαδή ανάπτυξη του παιδιού που αναφέραμε και πριν.

Τα προβλήματα είναι επομένως αναμενόμενα και αναπόφευκτα. Και ενίοτε αναγκάζουν σε παρέμβαση και άλλων προσώπων, πιο ειδικών και πιο έμπειρων. Σε κάθε περίπτωση όμως ο καθένας χρωστά να θυμάται πως τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από τις πράξεις μας. Και όχι από τα ωραία λόγια. Την κάθε στιγμή λοιπόν οφείλουμε όλοι οι ενήλικες που συμμετέχουμε στο έργο της αγωγής, γονείς και δάσκαλοι, να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας και τις μεθόδους που χρησιμοποιούμε για να λύσουμε τα όποια προβλήματα παρουσιαστούν. Να πρυτανεύει δηλαδή η λογική της επίλυσης των προβλημάτων και όχι το όποιο πρόβλημα να δημιουργεί ρήξη στις σχέσεις. Γιατί αυτός που θα ζημιωθεί περισσότερο σε περίπτωση ρήξης είναι το ίδιο το παιδί. Κάτι που κανένας εχέφρων γονιός ή  εκπαιδευτικός δεν επιθυμεί!

Να τι αποτελεί στην πραγματικότητα η 11η Σεπτέμβρη. Η μέρα που στην Ελλάδα κάνουμε αγιασμό και ξεκινούν τα σχολεία... Είναι η στιγμή που ένας μεγάλος αριθμός προσώπων θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά μα στη συνέχεια για μήνες θα μοιράζονται την καθημερινότητά τους...  Είθε ο αγιασμός να ξορκίσει καθετί κακό και οι ευχές του ιερέα να αποτελέσουν τη στέρεη βάση μιας γόνιμης συνεργασίας, μαθητών, γονιών και δασκάλων... Μα συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγαν οι σοφοί παππούδες μας!