Μια Κυριακή του Μάρτη και μια Σαρακοστή

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ - 21 ΜΑΡΤΗ (ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ)

Τι δίκαια και πόσο σιωπηλά είναι τα δέντρα.

Δεν ζητάνε στάλα παραπάνω απ΄αυτό που τους αναλογεί.

Είτε σε έρημο είτε σε πολυσύχναστη πλατεία,

η λεύκα λεύκινα, η λεμονιά λεμονένια θα ντυθεί.

Ή πάλι μετατρέπονται σε οικοτροφεία και ξενώνες

για της πλάσης τα στρουθιά-αληθινό περίττωμα η λέξη έξωση.

Στο παραμικρό αεράκι πιάνουν το τραγούδι.

Όταν τα πληγώνεις, δε βογκάνε, δεν τραβάνε τα πλούσια μαλλιά τους.

Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν οι ρίζες.

Όμως καμιά φορά πεισμώνουν όταν οι άνθρωποι τα βασανίζουν.

Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν τον καρπό.

Εκδικούνται το χέρι που τα καίει.

Ρίχνουν χωριά μες στις πλημμύρες.

Με δένδρινα μυαλά νουθετούν.

Με θεσπίσματα θεία αφανίζουν φυλές.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ

Από την εισήγηση που έκανε σήμερα η δασολόγος κ. Χριστίνα Τσίτσιου, στο Δημοτικό Θέατρο Σουφλίου, στα παιδιά του  εκεί Γυμνασίου και συνδυάζοντας όπως τόνισε η ίδια τη σημερινή μέρα δασοπονίας με τη μέρα της ποίησης που επίσης γιορτάζεται στις 21 Μάρτη. Εξαίρετη επιλογή που συνδυάζει και το μήνυμα από τις άλλες παγκόσμιες ημέρες της πρώτης μέρας της άνοιξης. Και που είναι συνολικά έξι στον αριθμό:


21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
21 Μαρτίου- Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου

Κι αν αναρωτηθείτε γιατί να είναι και του ύπνου μια τέτοια μέρα, θα καταθέσω ένα σχόλιο πικρόχολο.  Ίσως για να μας θυμίζει πως κοιμόμαστε με τα τσαρούχια και χαμπάρι δεν παίρνουμε τι είναι αυτές οι παγκόσμιες ημέρες. Ακόμη και την 21η του Μάρτη την αφήνουμε να περνάει ανεκμετάλλευτη χωρίς την παραμικρή εκδήλωση. Κι ας έχει τόσες εξαιρετικές "μέρες" να τη στολίζουν. Μα ούτε μία δε μας αγγίζει; Σε πόση ραστώνη είμαστε βουτηγμένοι;

Γνωρίζουμε τους τύπους πλοίων - Κάνουμε πειράματα με το νερό

Με αφορμή την ενότητα "Καράβια" που διδασκόμαστε αυτό το διάστημα στη Γλώσσα, και στα πλαίσια του περιβαλλοντικού προγράμματος που υλοποιούμε σε συνεργασία με την Helmepa Junior (ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ),  ανεβάσαμε στο φόρουμ της τάξης θέμα με τίτλο:

Καράβια μεγάλα, καράβια μικρά, καράβια με πανιά... 

Στο ίδιο θέμα, στη δεύτερη σελίδα, δίνουμε και ιδέες για πειράματα στο νερό και στη μπανιέρα του σπιτιού:

http://faros.fforumfree.com/t670p15-topic

Δείτε σχετικά και αυτό το βίντεο:

Ιδέες για περισσότερα πειράματα με νερό μπορείτε να βρείτε στο ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ της Helmepa Junior και το οποίο το έχουμε ανεβάσει εδώ:


https://sites.google.com/site/prwtakia/helmepa-junior

Πατήστε ΛΗΨΗ στο ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ και κατεβάστε το αρχείο στον υπολογιστή σας.

Πηγαίνετε μετά στη σελίδα 26 και ξεκινήστε τα πειράματα με το νερό και όχι μόνο!!!

Μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε και τη σελίδα 34. Για να μελετήσετε το γιατί τα πλοία επιπλέουν στο νερό!

Στο ίδιο σχέδιο δράσης θα βρείτε και τη δραστηριότητα που θα διαβάσουμε σε λίγες μέρες στο βιβλίο της Γλώσσας για την κατασκευή πλοίου από μπουκάλι. Είναι στη σελίδα 34. Μπορείτε αν θέλετε να το βάλετε μπροστά!

Οι Απόκριες του Καροτένιου

Ήρθαν οι Απόκριες και ο Καροτένιος ψάχνει για στολή, τρελαίνοντας τη Μαριορή με τις παραξενιές του. Τη βάζει να του βρει στολή από το ίντερνετ και αφού του ετοιμάσει ολόκληρη αποκριάτικη αλφαβήτα

ο  Καροτένιος...

Διάβασε τη συνέχεια στο φόρουμ της τάξης.

http://faros.fforumfree.com/t659-topic

____________________________

Ασκήσεις σε μορφή hot potatoes με θέμα την Αποκριάτικη Αλφαβήτα:

https://sites.google.com/site/prwtakia/glossa/apokriatike-alphabeta

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΥ

- Πρέπει, κυρία μου, πρέπει, να βρείτε τρόπο να συνεργαστείτε με τον πρώην σύζυγο για το χατίρι του παιδιού σας. Σας έχει ανάγκη και τους δυο, είπε η δασκάλα. Σίγουρη πως κάνει το σωστό και το πρέπον και σύμφωνα με τα κιτάπια της παιδαγωγικής. 

Η γυναίκα που ως εκείνη την ώρα άκουγε με το κεφάλι κατεβασμένο, πετάχτηκε απότομα όρθια. Στα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. Και η φωνή της έκανε τα τζάμια να τρίξουν:

- Μου ζητάτε να βγει ο ήλιος από τη δύση! 

Αυτό μόνο. Και έφυγε τρέχοντας βροντώντας την πόρτα της αίθουσας.

Πέρασαν μήνες και η μάνα άφαντη. Άφαντος έτσι κι αλλιώς και ο πατέρας που έχοντας πλέον το διαζύγιο στην τσέπη είχε ξεκινήσει μια άλλη ζωή και σημασία δεν έδινε ούτε για την πρώην σύζυγο μα ούτε και για το παιδί. Το παιδί του.

Και όμως οι ειδικοί ήταν απόλυτοι στην περίπτωση του μικρού. Βαριά κατάσταση που επιβάλλει άριστες συνθήκες διαπαιδαγώγησης και από το σχολείο και από το σπίτι για να υπάρξει έστω και μικρή βελτίωση. Ο πατέρας είχε τη δική του άποψη. Φταίει η μάνα. Αυτή είναι η τρελή και έχει τρελάνει και το παιδί. Δεν έχει τίποτε ο μικρός!

Εδώ που τα λέμε δεν ήταν ο μόνος που τα έλεγε αυτά. Πως η μάνα φταίει και δεν είναι στα καλά της. Μόνο που λέει και η παροιμία πως απέξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε. Μια χαρά παιδιά μεγαλώνουμε και πολλές φορές μας τρελαίνουν με τα καμώματά τους. Πού να σου τύχει και παιδί με προβλήματα; Αλλά και πού να τύχει άνθρωπος να συμμεριστεί το Γολγοθά του διπλανού του; Όταν ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς λυγίζουν μπρος σε δύσκολες καταστάσεις των παιδιών και επιλέγουν να τα εγκαταλείψουν στην τύχη τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Κι όχι μόνο οι πατεράδες μα και οι μανάδες! Βρέθηκε μάλιστα κάποτε ένας σκηνοθέτης που έκανε ταινία το προσωπικό του δράμα. Για το παιδί του που γεννήθηκε με αυτισμό και τη γυναίκα του που δεν άντεξε το βάρος και έφυγε από το σπίτι.*

Παλιότερα είχαν και τη λύση του καιάδα. Έτσι και γεννιόταν το παιδί με πρόβλημα, το πέταγαν! Και γεννοβολούσαν άλλα παιδιά να συμπληρώσουν το κενό και να ικανοποιήσουν το ένστικτο της διαιώνισης του είδους! Αργότερα που ο καιάδας καταργήθηκε, γονείς και κοινωνία βρήκαν νέους τρόπους να ξεφορτώνονται τους ενοχλητικούς και το πρόβλημα. Με … πολιτισμένους τρόπους. Το διαζύγιο ένας από αυτούς. Τα ειδικά σχολεία ένας ακόμη.

Να όμως που και τα ειδικά σχολειά μπήκαν κάποια στιγμή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κι άρχισαν στα … κανονικά σχολεία να σκάνε μύτη και πιτσιρίκια με ειδικές ανάγκες και στη μάθηση και στη συμπεριφορά ή και με προβλήματα σωματικά. Τρομοκρατήθηκαν οι δάσκαλοι, που βρέθηκαν απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση. Τρομοκρατήθηκαν και οι γονείς των άλλων παιδιών. Για τις επιπτώσεις στα δικά τους βλαστάρια. Τα υγιή! και έξυπνα. και με καλούς τρόπους συμπεριφοράς!

Και στη μέση του χάους το ίδιο το παιδί. Το ανήμπορο. Αντιμέτωπο με βλέμματα εχθρικά, ένα μαύρο πρόβατο που κανείς δεν το ήθελε. Κι όλοι, ακόμη και στο σπίτι πολλές φορές, το θεωρούσαν και ένοχο.

Η δασκάλα τα ήξερε όλα αυτά. Ήξερε με τι έχει να παλέψει. Κι ήξερε και τι είχε προηγηθεί στο σχολείο τα προηγούμενα χρόνια. Συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων του προσωπικού με θέμα το συγκεκριμένο παιδί. Ξεκινώντας από την πρώτη μέρα της χρονιάς που κανείς δάσκαλος δεν ήθελε να πάρει την τάξη του. Κι όποιος του καθόταν ο λαχνός, την επόμενη χρονιά πανηγύριζε γιατί είχε ξοφλήσει το επαχθές καθήκον. Κι έπειτα άρχιζαν οι συνεδριάσεις για τους τραυματισμούς των άλλων παιδιών, για τα παράπονα του εκάστοτε δασκάλου πως δεν μπορεί να κάνει μάθημα, για την εκδρομή που δε θα μπορούσαν να τον πάρουν μαζί, για τις διαμαρτυρίες των γονιών των συμμαθητών του πως έμενε πίσω η τάξη… Ένα πρόβλημα δίχως λύση. Κι ένας διαρκής πονοκέφαλος για το σχολείο.

Εκείνη λοιπόν τα ήξερε. Και δε χρειάστηκε λαχνός για να πάρει την τάξη. Το ζήτησε μόνη της. Τρέλα; Ναι, τρέλα. Ήθελε λέει να δοκιμάσει τις δυνάμεις της! Μόνο που δεν ήξερε τι την περιμένει. Και πόσο βαθύ ήταν το πρόβλημα. Όχι του παιδιού. Το πρόβλημα των άλλων με το παιδί.

Το ξέσπασμα της μάνας απλώς ξεσκέπασε την αρχή του μίτου. Κι όταν πέρασε και το καλοκαίρι και μπήκε η νέα χρονιά, και η μάνα ηρέμησε και ξαναεμφανίστηκε, τότε ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι. Το χιλιομπερδεμένο.

Στη νέα τους συνάντηση η μάνα κουβάλησε ένα τσαλακωμένο χαρτί και το άπλωσε μπροστά στη δασκάλα. «Διαβάστε», της είπε. Και η δασκάλα διάβασε:

«Μάνα του ανθρωποφάγου»!!! έτσι ξεκινούσε το σημείωμα. Και κατονόμαζε και το παιδί, μάνα του τάδε του ανθρωποφάγου! Και συνέχιζε με ύφος ανάλογο. Στολίζοντας τη μάνα με χίλιες βρισιές και απειλές και ζητούμενο να πάρει το παιδί της και να το πάει σε άλλο σχολείο. Υπογραφή πουθενά. Ανώνυμον!

- Τι είναι αυτό; ρώτησε τη μάνα. 

- Αυτό το βρήκα στην τσάντα του παιδιού μου, εξήγησε η μάνα, όταν ήταν πρώτη δημοτικού. Ποιος το έγραψε ιδέα δεν έχω. Μπορεί γονιός, μπορεί και … δάσκαλος! 

Μπορεί και δάσκαλος! Πώς να την αμφισβητήσει τη μάνα; Δεν ήξερε, δεν είχε ακούσει τα χειρότερα και από τους δασκάλους; Δεν είχε ειπωθεί και σε συνεδρίαση η πρόταση να διώξουν το παιδί; Αλλά και πάλι δεν μπορούσε να πιστέψει ότι εκπαιδευτικός θα έκανε κάτι τέτοιο. Όχι που είναι καλύτεροι από τους άλλους, αλλά γνωρίζουν τι σημαίνει παιδί με πρόβλημα. Ή πρέπει να γνωρίζουν.

Οι γονείς τότε; των άλλων παιδιών; Μα πώς μπορεί ένας γονιός να γίνει τόσο σκληρός και απάνθρωπος σε βάρος ενός άλλου γονιού που του έτυχε τέτοιο αβάσταχτο πρόβλημα;

Homo homini lupus… ψιθύρισε η δασκάλα. Ο άνθρωπος, μόνος αυτός από όλα τα πλάσματα, γίνεται θηρίο με τα άλλα άτομα του είδους του. Και τα κατασπαράζει χωρίς τύψεις και χωρίς ενοχές. Μα και τα παιδιά; Τι φταίνε τα παιδιά για όποιο πρόβλημα τους έτυχε; Να λες ανθρωποφάγο ένα παιδί;

Κι έπειτα η μάνα άνοιξε την καρδιά της. Μίλησε για όλα. Και για το σχολείο και για το σπίτι. Για το διαζύγιο που ήρθε όταν αποκαλύφθηκαν οι δυσκολίες του μικρού. Για την αντίδραση από το νηπιαγωγείο ακόμη των άλλων γονιών και των δασκάλων. Για τη ζωή της τη μαύρη και την ατυχία της τη μεγάλη.

- Δεν τους αδικώ. Πρόσθεσε στο τέλος. Το παιδί μου είναι ένα πρόβλημα τεράστιο για όλους. Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Ντρέπομαι που γέννησα τέτοιο παιδί. Μα τι να κάνω; Μπορώ να κάνω τίποτε; 

Μπορούσε; Ποιος θα βρεθεί να πει ότι μπορούσε;

Και ποιος θα τα κατάφερνε καλύτερα στη δική της θέση; Που φυσικά κανείς δε θα την ήθελε μια τέτοια θέση…

Δε θα «τρελαινόταν», σε ρωτώ, ο καθένας που θα αναγκαζόταν να τα βγάλει πέρα ολομόναχος με τόσα προβλήματα;

Και η λύση; Ποια είναι η λύση; Ο καθένας μας να φοράει παρωπίδες και να προσπαθεί να απομακρυνθεί από μια τέτοια δύσκολη κατάσταση;

Κι ελάτε μετά στη θέση του ίδιου του παιδιού. Που γεννήθηκε με το όποιο πρόβλημα. Δεν έχει σημασία ποιο πρόβλημα. Μπορεί να λέγεται αυτισμός, μπορεί σύνδρομο Ντάουν, μπορεί υπερκινητικό σύνδρομο, αναπηρία σωματική, νοητική υστέρηση, βαριά δυσλεξία και τόσα άλλα. Που ο Θεός να σε φυλάει και να μη στα φέρει στην πόρτα σου. Κι ας ξέρουμε την ιστορία του Ιώβ, μα τη δική του υπομονή, την ιώβεια, ποιος την έχει;

Να θυμόμαστε όμως και την παροιμία πως ό,τι ακούς στου γείτονά σου, πάντεχε και στα δικά σου. Και τουλάχιστον, όσο αδύνατον είναι να δείξει υπομονή ο ίδιος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, γιατί τον λιώνει και τον συνθλίβει η κατάσταση και δεν του μένει κουράγιο, ας δείχνουμε υπομονή και κατανόηση οι άλλοι. Οι τριγύρω. Που μπορεί σε κάποια φάση της ζωής μας να μοιραστούμε κι εμείς κάποιες πτυχές του προβλήματος, είτε ως δάσκαλοι σε μια δύσκολη τάξη, είτε ως γονείς των άλλων παιδιών. Γιατί για μας είναι ένα πρόβλημα περαστικό. Κι αύριο θα συνεχίσουμε τη ζωή μας και θα το ξεχάσουμε. Για το ίδιο όμως το παιδί ο σταυρός του μαρτυρίου θα είναι ολοζωής. Και σταυρός που δεν τον διάλεξε να τον κουβαλάει. Να γεννηθεί διαφορετικό από τους άλλους.

Κι αντί για υποστήριξη και βοήθεια από τους «ανθρώπους» να φορτώνεται και με τη δική τους έχθρα. Πολλές φορές και με τις ενοχές των γονιών που γέννησαν τέτοιο παιδί. Ένοχο για όσα τραβάνε εξαιτίας του, ένοχο που μπορεί να φτάσουν και στο διαζύγιο, ένοχο και για τις προστριβές τους με την κοινωνία.

Ποιος όμως είναι ο αληθινός ένοχος; Δεν είναι η φύση; Αυτή δεν επιλέγει να δημιουργήσει και παιδιά αλλιώτικα από τα άλλα; Τα … φυσιολογικά;

Κι ένοχοι δεν είμαστε όλοι εμείς οι ενήλικες που πάμε κόντρα στη φύση αν και ξέρουμε, πρέπει να ξέρουμε, την παντοδυναμία της;

Δεν είμαστε ένοχοι επίσης όταν επικαλούμαστε ως δικαιολογία τις επιπτώσεις στα άλλα παιδιά; Αφού καθήκον μας είναι να τα ετοιμάσουμε για την αληθινή ζωή, τη ζωή που έχει και τους διαφορετικούς; Όταν θέλουμε να απομακρύνουμε το «προβληματικό παιδί» και στην ουσία να κλείσουμε σε γυάλα τα δικά μας;

Έχουμε επίσης σκεφτεί ότι αυτό το παιδί που σήμερα θέλουμε να διώξουμε σαν τη μύγα από το γάλα, θα μεγαλώσει παράλληλα με τα άλλα παιδιά και έτσι ή αλλιώς θα τα ξανασυναντήσει αύριο; Ποιος τότε θα μπορέσει να το απομακρύνει από τα δικά μας τα καμάρια; Ο νόμος και ο αστυνόμος; Ξέρετε, καμιά φορά ο νόμος και ο αστυνόμος έρχονται εκ των υστέρων και αφού συμβεί το κακό. Ένα κακό που όλοι βάλαμε το χεράκι μας να γίνει. Και δεν κουνήσαμε ούτε το δαχτυλάκι μας να το προλάβουμε και να το σταματήσουμε.

Ήταν κάποτε, σας θυμίζω, ένας άνθρωπος που λεγόταν Σορίν Ματέι. Ο κακοποιός που βούτηξε στο αίμα την οδό Νιόβης. Πριν γίνει ο κακοποιός ο αδίσταχτος υπήρξε κι αυτός παιδί. Ένα παιδί που στα 15 του γνώρισε τη φυλακή και μετά και τα ναρκωτικά και μετά και όλα τα άλλα εγκλήματα. Να παραδεχτούμε πως όλα ήταν από δικό του φταίξιμο. Πως καμιά ευθύνη δεν είχε η κοινωνία για τον τρόπο που μεγάλωσε. Ποιος όμως την πλήρωσε στο τέλος; Μόνο ο Ματέι;

Ποιος λοιπόν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι αύριο δε θα πληρώσουμε εμείς οι ίδιοι και τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα αποτελέσματα ενός παιδιού που για χι λόγους το μετατρέπουμε σε αποδιοπομπαίο τράγο; Και πως δε θα γυρίσει μπούμερανγκ σε βάρος μας η κατάσταση;

Να γιατί το κάθε παιδί που γεννιέται με κάποιο πρόβλημα είναι παιδί όλων μας και το πρόβλημά του και δικό μας. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι ο καιάδας έχει καταργηθεί. Και το παιδί αυτό θα συνεχίσει να ζει και να μεγαλώνει δίπλα μας και δίπλα στα δικά μας παιδιά. Μπορεί σήμερα να το διώξουμε από το σχολείο και να το παίξουμε στρουθοκάμηλοι. Μα θα είναι εκεί έξω. Και θα μας περιμένει. Όχι μόνο με το πρόβλημα που το σημάδεψε η φύση, αλλά και με το πρόβλημα που του φορτώσαμε εμείς. Εμείς θα φυτέψουμε το μίσος στην ψυχή του. Εμείς θα του έχουμε διδάξει την απανθρωπιά. Εκείνο απλά θα τοκίσει στην καρδιά του ό,τι εισέπραξε και θα μας τα επιστρέψει σε χρόνο ανύποπτο.

Όσο για το παιδί της ιστορίας μας δεν έχει σημασία τι απέγινε. Δεν ενδιαφέρει εδώ η ατομική περίπτωση μα το γενικότερο φαινόμενο. Κι ίσως και να μην υπήρξε καν το παιδί αυτό. Να είναι μόνο ένα σύμβολο όλων των παιδιών που καταδικάζονται να βαδίσουν ένα τέτοιο δρόμο…

Κι όλοι εμείς είμαστε γονείς του. Και μάνα και πατέρας ενός … ανθρωποφάγου. Ανθρωποφάγοι και εμείς. Και homo homini lupus!

___________________

* Η ζωή με τον Άλκη, του Δ. Κολλάτου

ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ

 Μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τις τροφές σε ομάδες. Στη συνέχεια επιλέγουμε για το πρωινό μας τουλάχιστον από τρεις ομάδες. Η μία επιλογή είναι υποχρεωτικά από τα φρούτα ή τα λαχανικά. Για τα παιδιά υποχρεωτική είναι και η επιλογή από την ομάδα Γάλα - Γαλακτοκομικά.

Μερικά παραδείγματα σωστού πρωινού:




Σας παρουσιάζουμε και το τραγούδι του Καροτένιου για ένα σωστό πρωινό:

Φάε φρούτα, φάε γάλα, 

φάε κι ένα από τα άλλα:

"κρέας", δημητριακά 

ή κι απ' τα λαχανικά! 

Σώμα δυνατό να κάνεις

τις αρρώστιες να ξεκάνεις! 

Δείτε περισσότερα για το πρωινό εδώ

http://faros.fforumfree.com/t656-topic




Προετοιμασία για το ομαδικό πρωινό στην τάξη

6 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας (Bullying)

Παγκόσμια ημέρα σήμερα κατά της σχολικής βίας. Ή bullying όπως είναι διεθνώς γνωστό το φαινόμενο. Το βίντεο αποτελεί μια χαρακτηριστική κραυγή διαμαρτυρίας ενός παιδιού - θύματος σχολικής βίας. Όπως τουλάχιστον το ίδιο λέγει μπρος στην κάμερα. Γιατί είναι αλήθεια πως κάθε περιστατικό που αφορά τις σχέσεις των ανθρώπων και πολύ περισσότερο όταν οι σχέσεις αυτές αφορούν και παιδιά, χρήζει προσοχής και επισταμένης έρευνας ώστε να βάλουμε ετούτο ή το άλλο ταμπελάκι. Και φυσικά έρευνα από εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους ειδικούς να μας μιλήσουν για το φαινόμενο του Bullying:

http://faros.fforumfree.com/t657-topic#3195

Αμβρακικός. Πουθενά αλλού στη γη.

Στα πλαίσια του περιβαλλοντικού προγράμματος που υλοποιεί η τάξη μας, η δασκάλα του τμήματος έλαβε μέρος σε επιμορφωτικό σεμινάριο του Κέντρου Περιβαλλοντικού Εκπαίδευσης Αράχθου - Άρτας, με θέμα: "Αμβρακικός. Πουθενά αλλού στη γη."

Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου ειδικοί και επιστήμονες ανέλυσαν και παρουσίασαν στους πενήντα περίπου εκπαιδευτικούς που παραβρέθηκαν πλείστα όσα θέματα που αφορούν τον Αμβρακικό κόλπο, την ορνιθοπανίδα του, τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και ιδιαιτέρως το ανοξικό ζήτημα που τον ταλανίζει,  τη σημασία της βιοποικιλότητας, την αξιοποίηση του θεάτρου σκιών στα πλαίσια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης καθώς και την ιστορία του λιμανιού και του φάρου της Κόπραινας.

Οι επιμορφούμενοι λάβαμε μέρος σε βιωματικές δραστηριότητες, επισκέψεις στους βιοτόπους του Αμβρακικού, παρατηρήσεις της ορνιθοπανίδας. Ξεναγηθήκαμε επίσης στα μουσείας: Φυσικής Ιστορίας, Αλιείας και Φάρων και παρακολουθήσαμε εργαστήριο κατασκευής φιγούρων του θεάτρου σκιών καθώς και  παράσταση Καραγκιόζη.

Χαρακτηριστικές φωτογραφίες και σχόλια από το σεμινάριο:

Οι εγκαταστάσεις του ΚΠΕ Αράχθου Άρτας

Τα κτίρια σώζονται από τον καιρό που εδώ λειτουργούσε το λιμάνι της Κόπραινας. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Τότε οι δρόμοι που οδηγούσαν στην Αθήνα ήταν σε άθλια κατάσταση. Έτσι τόσο οι άνθρωποι όσο και τα εμπορεύματα ακολουθούσαν το θαλάσσιο δρόμο. Με τα καράβια της εποχής εκείνης και μέσω της Διώρυγας της Κορίνθου, χρειάζονταν δυο μέρες να φτάσουν στον Πειραιά. Ή και κάνοντας το γύρο της Πελοποννήσου... οπότε το ταξίδι κρατούσε μια βδομάδα!

Ο κ. Πλούμπης Ιωάννης, Υπεύθυνος του ΚΠΕ Αράχθου Άρτας, υποδέχεται τους εκπαιδευτικούς στο σεμινάριο και παρουσιάζει την αρχική εισήγηση: «Η Λειτουργία και η Δράση του ΚΠΕ Αράχθου. Ιστορική αναδρομή περιοχής»

Ο κ. Μόγιας Αθανάσιος, λέκτορας Παιδαγωγικού Tμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, αναπτύσσει το θέμα: "Η βιοποικιλότητα των μεσογειακών εκβολικών οικοσυστημάτων και η σύνδεσή τους με την Εκπαίδευση."

Η  Τρίγκου Βαρβάρα, Δασολόγος – Περιβαλλοντολόγος MSc. και μέλος της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Ορνιθολογικής αναπτύσσει το θέμα: «Τα πουλιά των υγροτόπων του Αμβρακικού »

Οι επιμορφούμενοι εκπαιδευτικοί, περίπου πενήντα νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, τόσο από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση όσο και από τη δευτεροβάθμια, και που υπηρετούν στους δέκα νομούς εμβέλειας του ΚΠΕ Αράχθου: Άρτας, Πρέβεζας, Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας, Τρικάλων, Κέρκυρας, Λευκάδας, Κεφαλληνίας, Αχαΐας, Αιτωλοακαρνανίας. Ακολουθούν το μονοπάτι μήκους ενάμισι χιλιομέτρου πάνω σε μια λουρονησίδα του Αμβρακικού, ανάμεσα στη λιμνοθάλασσα και στο Βωβό ποταμό, και που οδηγεί από τις εγκαταστάσεις του ΚΠΕ Αράχθου  στο φάρο της Κόπραινας. 

Ο Βωβός ποταμός.

Ονομάστηκε έτσι γιατί είναι πολύ ήσυχος!

Οι λουρονησίδες δημιουργήθηκαν (όπως και το δικό μας το Δρέπανο) από τις φερτές ύλες των ποταμών αλλά και από τα κελύφη των μαλακίων που τα ξέβραζε το κύμα.  Τέτοιες λουρονησίδες υπάρχουν πάρα πολλές στην περιοχή του Αμβρακικού, πλάτους 5 έως 15 μέτρων,  καθώς εκεί εκβάλλουν δυο μεγάλα ποτάμια, ο Άραχθος και ο Λούρος, και άλλα μικρότερα όπως ο Βωβός ποταμός.  Οι λουρονησίδες δημιούργησαν στην πορεία του χρόνου και ένα μεγάλο δίκτυο από λιμνοθάλασσες, όπως τη Λογαρού, το Τσουκαλιό, τη Ροδιά, και που είναι ο παράδεισος για τα υδρόβια πτηνά, όσα ζουν στον τόπο μας αλλά και τα μεταναστευτικά. Μεγάλη σημασία έχει η γειτνίαση των υγροτόπων του Αμβρακικού με άλλους παρόμοιους υγροτόπους, όπως ο δικός μας στις εκβολές του Καλαμά, και που δημιουργούν το δυτικό δρόμο μετανάστευσης των πτηνών από τις θερμές προς τις ψυχρές χώρες και το ανάποδο. 

Στο βάθος διακρίνεται ο φάρος της Κόπραινας.

Στα παλιά χρόνια οι φάροι λειτουργούσαν με πετρέλαιο. Τα καύσιμα τελείωναν σε μικρό χρόνο και ήταν αναγκαία η παρουσία ανθρώπου για να τα ανανεώνει. Έτσι στους φάρους ζούσαν οι φαροφύλακες. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε η ασετυλίνη και η παρουσία του ανθρώπου δεν ήταν πια απαραίτητη. Σήμερα οι φάροι λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα που εξασφαλίζουν είτε από το δίκτυο της ΔΕΗ είτε από τον ήλιο όταν ο φάρος είναι σε απομονωμένο σημείο. 

Οι εκπαιδευτικοί έχουν φτάσει στο φάρο της Κόπραινας και από την ταρατσούλα του παρατηρούν τον υγρότοπο του Αμβρακικού και την πλούσια ορνιθοπανίδα του. Ακριβώς από κάτω φιλοξενείται στην παλιά κατοικία του φαροφύλακα το μοναδικό μουσείο Φάρων στην Ελλάδα. Ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό, που είναι και το αρμόδιο για όλους τους φάρους, και δυστυχώς δεν επιτρέπονται εκεί οι φωτογραφίες... 

Και να ένα μέρος της ορνιθοπανίδας: Πάπιες! 

Παρατηρήσεις της ορνιθοπανίδας με τηλεσκόπια και κιάλια.

Αργυροπελεκάνοι στη λιμνοθάλασσα Λογαρού

Καρτελάκι από βιωματικό παιχνίδι του σεμιναρίου

Ο κάθε εκπαιδευτικός έπρεπε να ακολουθήσει τις οδηγίες της κάρτας, να μιμηθεί τη φωνή του πτηνού που του έτυχε ή και τις κινήσεις του, για να εντοπίσει τα άλλα άτομα του σμήνους του. 

Μέρος του πλούσιου υλικού που δόθηκε στους εκπαιδευτικούς για να το χρησιμοποιήσουν στα περιβαλλοντικά προγράμματα που υλοποιούν αυτή την περίοδο με τους μαθητές τους. Να σημειώσουμε εδώ ότι για να λάβεις μέρος σε τέτοια σεμινάρια είναι προϋπόθεση να υλοποιείς περιβαλλοντικό πρόγραμμα. Τα χρήματα δηλαδή που δίνονται (κυρίως από το ΕΣΠΑ) για τα σεμινάρια αυτά δεν αποσκοπούν απλά στην επιμόρφωση των ίδιων των εκπαιδευτικών αλλά στη βελτίωση της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης του μαθητικού δυναμικού της χώρας μας. 

Ο κ. Αναγνώστου Γεώργιος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός, πρώην  Εκπαιδευτικός ΚΠΕ .

Μυεί τους εκπαιδευτικούς στο θέατρο σκιών. Ο χαρισματικός αυτός συνάδελφος μας εξήγησε πώς μπορούμε ακόμη και με απλά υλικά να κατασκευάσουμε ένα θέατρο σκιών και στη συνέχεια μας έδωσε παράσταση Καραγκιόζη με θέμα το σπάνιο πουλί ήταυρος που ζει στον Αμβρακικό. Κάλεσε μάλιστα και εμάς αφενός να κατασκευάσουμε φιγούρες του θεάτρου σκιών

και αφετέρου να λάβουμε μέρος στην παράσταση. Εμένα μου έτυχε ο μπαρμπα - Γιώργος και που σαν μπαρμπα - Γιώργος τρέλανε στις κλοτσιές όλους τους άλλους, ακόμη και το ... θεό Απόλλωνα! Μάλλον θα ήταν θυμωμένος που ο Απόλλωνας από τα Χριστούγεννα και μετά έχει κρύψει τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα και όλο βρέχει, βρέχει, βρέχει. 

Ο μπαρμπα - Γιώργος επί το έργον. Κλοτσώντας τον Απόλλωνα, ποιον άλλο; 

Από τα εργαστήρια του ΚΠΕ Αράχθου, τα γεμάτα με πλούσιο παιδαγωγικό υλικό για τις ομάδες και των εκπαιδευτικών που έρχονται εδώ για σεμινάριο αλλά βεβαίως και των μαθητών που τα επισκέπτονται μαζί με τους δασκάλους τους και υλοποιούν εδώ εκπαιδευτικά προγράμματα. Να θυμίσω ότι και η δική μας τάξη έχει κλείσει δύο επισκέψεις σε ΚΠΕ, στο ΚΠΕ Φιλιατών και στο ΚΠΕ Φιλιππιάδας. Δυστυχώς το ΚΠΕ Αράχθου πέφτει πολύ μακριά (137 χλμ μέτρησα στο κοντέρ του αυτοκινήτου) για παιδιά πρώτης τάξης...   Δεν είναι όμως καθόλου κακή ιδέα να επισκεφθείτε την περιοχή με την οικογένειά σας. Και να δώσετε στα παιδιά την ευκαιρία να απολαύσουν τον ... πουλοχαμό! όπως τον ονόμασε η εκπρόσωπος της Ορνιθολογικής Εταιρείας, η κ. Τρίγκου, συμπληρώνοντας πως ο Αμβρακικός είναι ο παράδεισος για όποιον θέλει να παρατηρήσει πουλιά και μάλιστα σπάνια. 

Για να φτάσετε στο ΚΠΕ Αράχθου θα ακολουθήσετε τον παραλιακό δρόμο Ηγουμενίτσας - Πρέβεζας και περίπου 19 χλμ πριν την Πρέβεζα θα στρίψετε προς Ιωάννινα. Κατόπιν ακολουθείτε το δρόμο προς Φιλιππιάδα και αφού την περάσετε στρίβετε προς Αθήνα, ακολουθώντας πλέον το έτοιμο τμήμα της Ιόνιας οδού. Περνάτε και το δεύτερο τμήμα της Ιόνιας οδού και εκεί ακριβώς που τελειώνει θα δείτε ταμπέλα που λέει στρίψε δεξιά προς ΚΠΕ Αράχθου (είναι το σημείο που η Ιόνια οδός διασταυρώνεται με την παλιά εθνική που οδηγεί προς Άρτα). Αμέσως μετά νέα ταμπέλα σου λέει να στρίψεις αριστερά. Ακολουθεί ένας στενός δρόμος 8 χλμ σχεδόν όλο ευθεία, που περνά ανάμεσα από ελαιώνες, πορτοκαλεώνες, πάνω από το Βωβό ποταμό και μια παλιά γεφυρούλα, και δίπλα στις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού. Μη σας φανεί παράξενο αν δείτε ξαφνικά σε κάποιο κλαδί δίπλα σας να ξεκουράζεται κάποιο γεράκι. Ο πουλοχαμός του Αμβρακικού δεν αφορά μόνο υδρόβια πτηνά αλλά και τα αρπακτικά που βρίσκουν εδώ πλούσια τροφή! 

Στο τέλος της διαδρομής θα συναντήσετε το ΚΠΕ Αράχθου. Στην αυλή του υπάρχει και παραδοσιακό πετρόκτιστο καφενεδάκι με ωραία μουσικούλα αλλά και δυνατότητα να σας ψήσει ωραία και φρέσκα ψαράκια από τον Αμβρακικό! 

Το καφενεδάκι που σώζεται από τον καιρό που εδώ ήταν λιμάνι. Σήμερα το έχει μια γλυκύτατη γριούλα, η μία από τις δυο γριούλες που τώρα είναι οι μοναδικοί κάτοικοι, φύλακες πες, του ξεχασμένου λιμανιού της Κόπραινας.

Ξενάγηση στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του ΚΠΕ Αράχθου

Προσέξτε το γαλάζιο χρώμα που δηλώνει τα νερά του Αμβρακικού. Όπου είναι πιο σκούρο σημαίνει και μεγαλύτερο βάθος. Έτσι η εικόνα μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι συμβαίνει με το βυθό αυτού του κόλπου και που παίζει τεράστιο ρόλο στο πρόβλημα που σήμερα τον ταλανίζει. Κοντά στα στενά της Πρέβεζας το βάθος είναι γύρω στα 2 με 10 μέτρα. Στη μέση του κόλπου το βάθος φτάνει στα 35 μέτρα. Δεξιά όμως, προχωρώντας προς Αμφιλοχία, το βάθος φτάνει τα 60 μέτρα. Αυτή η διαμόρφωση του βυθού, σε συνδυασμό με το πολύ στενό άνοιγμα στην Πρέβεζα αλλά και την εκβολή ποταμών (επομένως γλυκού νερού) μέσα στον Αμβρακικό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας παράξενης νερένιας τούρτας. Η βάση της αποτελείται από νερό αλμυρό που έχει εγκλωβιστεί στα βαθιά σημεία του κόλπου και δεν ανανεώνεται! Η επιφάνεια, πάχους 10 περίπου μέτρων, αποτελείται από νερό υφάλμυρο σχεδόν γλυκό, και το οποίο εκρέει αργά προς τη θάλασσα αφού συνεχώς τα ποτάμια προσθέτουν νερό στον κόλπο. Τα δύο στρώματα νερού λόγω των αρχών της φυσικής δεν αναμειγνύονται μεταξύ τους. Όπως και το λάδι με το νερό μέσα στο καντήλι. Κι αυτό γιατί το αλμυρό νερό είναι βαρύ και το υφάλμυρο ελαφρύ. Έτσι το αλμυρό νερό ούτε ανανεώνεται ούτε και οξυγονώνεται αφού δε φτάνει ποτέ στην επιφάνεια... 

Ταυτόχρονα ο Αμβρακικός δέχεται με τη σέσουλα φυτοφάρμακα από τις καλλιέργειες στις γύρω πεδινές εκτάσεις. Αυτά προκαλούν μέσα στον κόλπο το φαινόμενο του ευτροφισμού, δηλαδή υπερβολική ανάπτυξη υδρόβιων φυτών που απορροφούν και όσο οξυγόνο καταφέρνουν να αποκτήσουν τα νερά. Αποτέλεσμα να μη μένει οξυγόνο για τα ζώα, την πανίδα του Αμβρακικού. Ειδικά στη ζώνη κάτω από τα 20 μέτρα. Εκεί το περιβάλλον, όπως μας εξήγησε στην εμπεριστατωμένη του διάλεξη 

ο κ. Παπαθεοδώρου, καθηγητής & διευθυντής του τμήματος Γεωλογίας και Φυσικής Ωκεανογραφίας Πανεπιστημίου Πατρών, γίνεται τελείως ανοξικό! Και δεν υπάρχει καθόλου ζωή! Επιπλέον στο βυθό του κόλπου, και κοντά στην Αμφιλοχία, έχουν εντοπιστεί κρατήρες που απελευθερώνουν υδρόθειο και μεθάνιο! Αέρια που σκοτώνουν τους ζωντανούς οργανισμούς. Σε περιόδους μάλιστα έξαρσης του φαινομένου των αερίων οι όχθες του Αμβρακικού κατακλύζονται από μυρωδιά κλούβιου  αυγού (υδρόθειο) και ξεβράζονται νεκρά ψάρια. Όπως στις 17 Φεβρουαρίου 2008 που υπήρξαν 1.000 περίπου τόνοι νεκρών ψαριών!

Το όλο θέμα οι επιστήμονες δεν το έχουν ακόμη ερμηνεύσει σε βάθος και δεν έχουν βρει τη δέουσα λύση για να σώσουν τον Αμβρακικό. Επιπλέον δεν έχουν δοθεί λύσεις και σε αρκετά άλλα προβλήματα που επιβαρύνουν την κατάσταση των νερών, όπως πχ η ρίψη φυτοφαρμάκων...  Έτσι η περιβαλλοντική εκπαίδευση έχει σημαντικό ρόλο να επιτελέσει συμβάλλοντας με το δικό της τρόπο στην αλλαγή της στάσεως των ανθρώπων και τη φιλική τους συμπεριφορά προς το περιβάλλον. 

Το μουσείο Αλιείας.

Σώζονται οι ράγες που μετακινούνταν τα βαγονέτα, μεταφέροντας τα εμπορεύματα από τα καράβια προς την αποθήκη του λιμανιού και ανάποδα.






Σώζονται επίσης και δύο από τα βαγονέτα.

Ως παλιός ναυτικός δεν μπορώ παρά να νιώθω ξεχωριστή συγκίνηση ακουμπώντας σε ένα από τα βαγονέτα αυτά. Αν κι εγώ εργάστηκα σε δεξαμενόπλοια κυρίως κι αυτά δεν τα φορτώνουν με βαγονέτα αλλά με μεγάλους σωλήνες. Όπως και να το κάνουμε όμως τόποι σαν το ξεχασμένο λιμάνι της Κόπραινας (όρος που μας αναφέρθηκε στο σεμινάριο το "ξεχασμένο λιμάνι") θυμίζουν σε όλους μας τον καταλυτικό ρόλο της ναυτιλίας και γενικότερα της θάλασσας στην ιστορική εξέλιξη της πατρίδας μας. Για άλλες χώρες η ναυτιλία είναι μόνο ένα τμήμα της οικονομίας τους. Για τους Έλληνες η θάλασσα είναι η ίδια η ζωή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Που τη μετέτρεψε από τον έρημο λιμένα της εποχής του Θουκυδίδη και  το μικρό χωριουδάκι κατά την εποχή της απελευθέρωσης του 1913, σε πρωτεύουσα του νομού και στη σύγχρονη πόλη που θεωρείται η πύλη της Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων  προς τη δύση. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που το περιβαλλοντικό πρόγραμμα της τάξης μας ονομάζεται: "Ήταν ένα μικρό καράβι"... 

Ξενάγηση στο μουσείο Αλιείας του ΚΠΕ Αράχθου.

Εγκαταλείποντας αυτόν τον υπέροχο χώρο το απομεσήμερο της Κυριακής ένα μόνο παράπονο είχα. Γιατί να είναι τόσο μακριά από την Ηγουμενίτσα και τόσο μικρούλια ακόμη τα Πρωτάκια μου;

Τουλάχιστον ελπίζω μέσα από το πλούσιο σε εικόνες αφιέρωμα να αποκτήσουν μια πρώτη γεύση και αργότερα, όταν μεγαλώσουν λίγο, να τους δοθεί η ευκαιρία να επισκεφθούν και τα ίδια το ΚΠΕ Αράχθου. Και σίγουρα στην τάξη μας θα μας βοηθήσουν πολύ στο περιβαλλοντικό μας πρόγραμμα τα ωραία δώρα του ΚΠΕ, τα βιβλιαράκια, οι κάρτες, το dvd...

Μπορείτε επίσης να δείτε για όσο διάστημα υπάρχει στο you tube και το υπέροχο βίντεο του αείμνηστου Ντίνου Δημόπουλου, Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού. Με πρωταγωνιστές μικρά παιδιά! Μία από τις καλύτερες ταινίες για παιδιά και ταυτόχρονα ένας ύμνος για τον Αμβρακικό!

Επισκεφθείτε επίσης την ιστοσελίδα του ΚΠΕ ΑΡΑΧΘΟΥ ΑΡΤΑΣ:

http://kpe-arach.art.sch.gr/