Σήμερα, Τρίτη, 11 Ιουνίου 2013, η τάξη μας διδάχτηκε το κεφάλαιο για την Ηλεκτρική Ενέργεια στη Μελέτη Περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τις δραστηριότητες του βιβλίου αναφερθήκαμε και στην εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, πώς ήταν τότε η ζωή μας.
Ανάμεσα στα άλλα ανέφερα στα παιδιά πώς ήταν η δική μου ζωή στην ηλικία τους, όταν ζούσα στο Πολύδροσο Θεσπρωτίας. Πως και πώς διαβάζαμε με τη λάμπα. Αλλά και την ανυπαρξία τηλεόρασης. Τότε, τους είπα, είχαμε μόνο ραδιόφωνο, που λειτουργούσε με μπαταρίες. Και μόνο κρατικούς σταθμούς. Και πως τηλεόραση είδα για πρώτη φορά αρκετά χρόνια αργότερα, όντας πια μαθήτρια γυμνασίου και έχοντας πάει στην Αθήνα. Αλλά κι αυτή ήταν μια τηλεόραση ασπρόμαυρη, δίχως χρώματα. Και με δύο μόνο σταθμούς, το ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ, που έκαναν εκπομπή για λίγες ώρες κάθε μέρα.
Τα παιδιά με κοίταγαν περίεργα, πού να καταλάβουν έναν τέτοιον κόσμο, με ραδιόφωνο μόνο, κι αργότερα με τηλεόραση ασπρόμαυρη που εμείς το θεωρούσαμε και μεγάλη κατάκτηση... Έτσι τους είπα.
Mea culpa. Και διορθώνω στο ορθό. Με όσα μας αιφνιδίασε η μέρα η σημερινή. Που χωρίς να κοπεί το ρεύμα η τηλεόρασή μας ξανάγινε μαύρη.
Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά. Γιατί πριν αλέκτωρ λαλήσει, διαψεύστηκαν όσα τους δίδαξα.
Και γενικώς. Παιδιά μου, ΣΥΓΝΩΜΗ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου