Αυτή είναι η ... Σοράγια! Δηλαδή είναι ένα γατάκι που το βάφτισα Σοράγια αφού η ομορφιά του μου θύμιζε μια πανέμορφη πριγκίπισσα από την Περσία με αυτό το όνομα. Μια θλιμμένη πριγκίπισσα.
Η δική μου Σοράγια, το γατάκι, έσκασε μύτη ξαφνικά μια μέρα του καλοκαιριού στον κήπο μας. Πολύ μικρούλι, μηνών ακόμη, ήρθε από το πουθενά και ολομόναχο να προστεθεί στη γατοοικογένεια της αυλής μας.
Είχαμε κι εμείς ένα γατάκι εκείνο τον καιρό, μα ένα γατάκι ασχημούτσικο και αχαμνό. Και που μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα γι' αυτό σε μια παλιά ανάρτηση του φόρουμ:
(Μια ιστορία για μια γάτα και το γατάκι της - Κάντε κλικ ΕΔΩ για να τη διαβάσετε!)
Η Σοράγια όμως ήταν το πιο όμορφο γατί που έχω ποτέ δει, κι έχω δει πολλά αφού οι γάτες είναι η αδυναμία και η δική μου και της οικογένειάς μου. Πάντα στον κήπο μας έχουμε πολλές γάτες και γάτους και τα καλοκαίρια μας χαρίζουν και νέα γατάκια.
Να μερικά από τα γατάκια που έχουν γεννήσει οι γάτες μας. Και που τρελαίνομαι να τα βγάζω φωτογραφίες καθώς λατρεύω τις γάτες και περισσότερο ακόμη τα γατάκια!
Γατί όμως τόσο όμορφο σαν τη Σοράγια δεν έχω ξαναδεί. Και δεν ήταν τόσο η εξωτερική του ομορφιά αλλά η εξυπνάδα του και οι απίστευτες γαλιφιές του που το έκαναν ξεχωριστό. Κι ας έμεινε χωρίς μανούλα από πολύ μικρό, σας είπα και πριν ότι ξαφνικά και ολομόναχο, χωρίς τη μάνα του, ήρθε στον κήπο μας. Ίσως και γι' αυτό προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να κερδίσει την αγάπη μας. Γιατί διψούσε για αγάπη... Και κοιτάξτε εδώ τι κόλπα έκανε για να πετύχει το σκοπό του:
Να, τέτοια έβλεπα εγώ, που έτσι κι αλλιώς δε θέλω και πολύ για να αγαπήσω ένα γατί, και ξετρελάθηκα με το πιτσιρίκι δίνοντάς του και το όνομα Σοράγια.
Μα κι εκείνο δεν έχανε ευκαιρία να μου δείχνει την αγάπη του. Κοιτάξτε εδώ πώς τρίβει το κεφαλάκι του στο παπούτσι μου. Είναι η ώρα που ετοιμάζομαι να φύγω από το χωριό και να γυρίσω στην Ηγουμενίτσα. Κι εκείνο λες και καταλαβαίνει πως θα μείνει μοναχό του, προσπαθεί να με σταματήσει, να μείνω λίγο ακόμη και να παίξουμε κι άλλο...
Δυστυχώς ήταν η τελευταία φορά που είδα τη Σοράγια. Πέρυσι το Δεκέμβρη. Κατόπιν άρχισαν τα χιόνια στο χωριό και η μικρή Σοράγια ποιος ξέρει τι να απέγινε. Ίσως να βρήκε κάπου αλλού την αγάπη και τη στοργή που λαχταρούσε. Έτσι θέλω να πιστεύω. Πως είναι κάπου αλλού και κάνει χαρούμενους όσους την έχουν κοντά τους!
Όσο για μας έχουμε πάντα κοντά μας τη γριά γάτα του σπιτιού, την Γκρέτα Γκάρμπο:
που όσο και αν λείψουμε από το χωριό εκείνη βρίσκεται πάντα εκεί και μας περιμένει.
Δεν προλαβαίνουμε να πάμε και εμφανίζεται όλο χαρά κουνώντας την ουρά της...
Ως πότε όμως; Είναι πια πολύ μεγάλη. Και κάθε φορά που την αποχαιρετώ, φοβάμαι μήπως είναι και η τελευταία...
Αυτή είναι η άλλη γάτα του σπιτιού. Δεν έχει όμως όνομα. Είναι απλά η γάτα ΜΟΥ!
που με ξετρελαίνει όχι μόνο με τις γαλιφιές της αλλά κυρίως με τις πόζες που παίρνει, τις σχεδόν ανθρώπινες τολμώ να πω:
Σ' αυτή τη γάτα δεν μπορώ να δώσω όνομα. Έτσι κι αλλιώς θα της ήταν άχρηστο αφού είναι τόσο ανεξάρτητη και απρόβλεπτη που κάθε τόσο αλλάζει και γιατάκι και συνήθειες! Να, φέτος το καλοκαίρι μας πούλησε για το γείτονα! Ούτε μια φορά δεν καταδέχτηκε να κατεβεί στην αυλή μας. Εκεί γέννησε και τα νέα της γατιά και καλοπερνούσε τρώγοντας και πίνοντας! Βλέπετε και ο γείτονάς μας αγαπά κι αυτός πολύ τις γάτες. Και όταν εμείς λείπουμε φροντίζει να ταΐζει και τα δικά μας τα αδέσποτα. Και το ίδιο κάνουμε κι εμείς όταν ο γείτονας ανεβαίνει στην Αθήνα. Το πρόβλημα είναι όταν λείπουμε όλοι. Και κυρίως όταν κυκλοφορούν στο χωριό μερικοί μερικοί που δε χωνεύουν τις γάτες.
Την κακία τέτοιων ανθρώπων πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή ετούτος ο γατούλης, ο Γιος του Κεν.
Χρόνια και χρόνια γάτος του σπιτιού μας και ο αγαπημένος της Γκρέτα Γκάρμπο. Πάνε τρία χρόνια που τον χάσαμε. Και δυστυχώς, όπως μάθαμε, από χέρι "ανθρώπου"...
Ειλικρινά απορώ πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα. Και απορώ ακόμη αν τους ταιριάζει να λέγονται άνθρωποι...
Τώρα πια ο πάτερ φαμίλιας του κήπου μας είναι αυτός ο μαύρος γάτος.
Και μαύρο, κατάμαυρο, ήταν και το γατάκι που γέννησε φέτος η Γκρέτα Γκάρμπο!
Ε, δε θέλει και πολλή φαντασία ποιος είναι ο πατέρας!
Μπροστά ο μπαμπάς και πίσω του, κρυμμένο μέσα στην αμπέλοψη, το μικρό γατάκι. Ο Ώτος ο Αφρικανός! Έτσι το βαφτίσαμε χάρη σε δυο τουφίτσες που έχει πίσω από τα αυτάκια του, σε χρώμα άσπρο. Και που μας θύμισαν το μοναδικό ζώο που αρχίζει από Ω, τον ώτο!!! Τον Ώτο τον Άσιο, δηλαδή τον Μπούφο, ενώ Ώτος ο Σκωψ λέγεται ο Γκιώνης. Ε, το γατάκι μας για να δηλώνεται και το κατάμαυρο κατά τα άλλα τρίχωμά του, το βαφτίσαμε Ώτο Αφρικανό! Τι σημαίνει Ώτος; Αυτιάς!!!
Και ιδού ο Ώτος ο Αφρικανός με τη μαμά του, τη Γκρέτα Γκάρμπο.
Θα τα καταφέρει άραγε ο μικρούλης Ώτος να βγάλει τον άγριο χειμώνα; Όσο είναι εκεί ο γείτονάς μας είναι σίγουρο πως θα βρίσκει λίγο φαγάκι... Μετά θα πρέπει μοναχός του να κυνηγήσει την τροφή του. Κανένα ποντικάκι στις παλιές καλύβες του χωριού, κανένα πουλάκι... Ναι, ξέρω, είναι κρίμα να χάσουν τη ζωή τους τα ποντικάκια και τα πουλάκια για να ζήσει ο Ώτος. Μα τι να κάνουμε; Έτσι τα έφτιαξε η φύση τα ζωάκια. Να τρώνε το ένα το άλλο για να επιβιώσουν. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός και η φύση είναι παντοδύναμη...
Εξάλλου κι εμείς οι άνθρωποι γι' αυτό συμμαζεύουμε γατούλες. Ειδικά στα χωριά. Για να μας γλιτώνουν από τα ποντίκια αλλά και από τα φίδια! Εμείς δηλαδή τις ταΐζουμε και τις φροντίζουμε κι εκείνες μας προστατεύουν!
Να μερικά από τα γατάκια που έχουν γεννήσει οι γάτες μας. Και που τρελαίνομαι να τα βγάζω φωτογραφίες καθώς λατρεύω τις γάτες και περισσότερο ακόμη τα γατάκια!
Γατί όμως τόσο όμορφο σαν τη Σοράγια δεν έχω ξαναδεί. Και δεν ήταν τόσο η εξωτερική του ομορφιά αλλά η εξυπνάδα του και οι απίστευτες γαλιφιές του που το έκαναν ξεχωριστό. Κι ας έμεινε χωρίς μανούλα από πολύ μικρό, σας είπα και πριν ότι ξαφνικά και ολομόναχο, χωρίς τη μάνα του, ήρθε στον κήπο μας. Ίσως και γι' αυτό προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να κερδίσει την αγάπη μας. Γιατί διψούσε για αγάπη... Και κοιτάξτε εδώ τι κόλπα έκανε για να πετύχει το σκοπό του:
Να, τέτοια έβλεπα εγώ, που έτσι κι αλλιώς δε θέλω και πολύ για να αγαπήσω ένα γατί, και ξετρελάθηκα με το πιτσιρίκι δίνοντάς του και το όνομα Σοράγια.
Μα κι εκείνο δεν έχανε ευκαιρία να μου δείχνει την αγάπη του. Κοιτάξτε εδώ πώς τρίβει το κεφαλάκι του στο παπούτσι μου. Είναι η ώρα που ετοιμάζομαι να φύγω από το χωριό και να γυρίσω στην Ηγουμενίτσα. Κι εκείνο λες και καταλαβαίνει πως θα μείνει μοναχό του, προσπαθεί να με σταματήσει, να μείνω λίγο ακόμη και να παίξουμε κι άλλο...
Δυστυχώς ήταν η τελευταία φορά που είδα τη Σοράγια. Πέρυσι το Δεκέμβρη. Κατόπιν άρχισαν τα χιόνια στο χωριό και η μικρή Σοράγια ποιος ξέρει τι να απέγινε. Ίσως να βρήκε κάπου αλλού την αγάπη και τη στοργή που λαχταρούσε. Έτσι θέλω να πιστεύω. Πως είναι κάπου αλλού και κάνει χαρούμενους όσους την έχουν κοντά τους!
Όσο για μας έχουμε πάντα κοντά μας τη γριά γάτα του σπιτιού, την Γκρέτα Γκάρμπο:
που όσο και αν λείψουμε από το χωριό εκείνη βρίσκεται πάντα εκεί και μας περιμένει.
Δεν προλαβαίνουμε να πάμε και εμφανίζεται όλο χαρά κουνώντας την ουρά της...
Ως πότε όμως; Είναι πια πολύ μεγάλη. Και κάθε φορά που την αποχαιρετώ, φοβάμαι μήπως είναι και η τελευταία...
Αυτή είναι η άλλη γάτα του σπιτιού. Δεν έχει όμως όνομα. Είναι απλά η γάτα ΜΟΥ!
που με ξετρελαίνει όχι μόνο με τις γαλιφιές της αλλά κυρίως με τις πόζες που παίρνει, τις σχεδόν ανθρώπινες τολμώ να πω:
Σ' αυτή τη γάτα δεν μπορώ να δώσω όνομα. Έτσι κι αλλιώς θα της ήταν άχρηστο αφού είναι τόσο ανεξάρτητη και απρόβλεπτη που κάθε τόσο αλλάζει και γιατάκι και συνήθειες! Να, φέτος το καλοκαίρι μας πούλησε για το γείτονα! Ούτε μια φορά δεν καταδέχτηκε να κατεβεί στην αυλή μας. Εκεί γέννησε και τα νέα της γατιά και καλοπερνούσε τρώγοντας και πίνοντας! Βλέπετε και ο γείτονάς μας αγαπά κι αυτός πολύ τις γάτες. Και όταν εμείς λείπουμε φροντίζει να ταΐζει και τα δικά μας τα αδέσποτα. Και το ίδιο κάνουμε κι εμείς όταν ο γείτονας ανεβαίνει στην Αθήνα. Το πρόβλημα είναι όταν λείπουμε όλοι. Και κυρίως όταν κυκλοφορούν στο χωριό μερικοί μερικοί που δε χωνεύουν τις γάτες.
Την κακία τέτοιων ανθρώπων πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή ετούτος ο γατούλης, ο Γιος του Κεν.
Χρόνια και χρόνια γάτος του σπιτιού μας και ο αγαπημένος της Γκρέτα Γκάρμπο. Πάνε τρία χρόνια που τον χάσαμε. Και δυστυχώς, όπως μάθαμε, από χέρι "ανθρώπου"...
Ειλικρινά απορώ πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα. Και απορώ ακόμη αν τους ταιριάζει να λέγονται άνθρωποι...
Τώρα πια ο πάτερ φαμίλιας του κήπου μας είναι αυτός ο μαύρος γάτος.
Και μαύρο, κατάμαυρο, ήταν και το γατάκι που γέννησε φέτος η Γκρέτα Γκάρμπο!
Ε, δε θέλει και πολλή φαντασία ποιος είναι ο πατέρας!
Μπροστά ο μπαμπάς και πίσω του, κρυμμένο μέσα στην αμπέλοψη, το μικρό γατάκι. Ο Ώτος ο Αφρικανός! Έτσι το βαφτίσαμε χάρη σε δυο τουφίτσες που έχει πίσω από τα αυτάκια του, σε χρώμα άσπρο. Και που μας θύμισαν το μοναδικό ζώο που αρχίζει από Ω, τον ώτο!!! Τον Ώτο τον Άσιο, δηλαδή τον Μπούφο, ενώ Ώτος ο Σκωψ λέγεται ο Γκιώνης. Ε, το γατάκι μας για να δηλώνεται και το κατάμαυρο κατά τα άλλα τρίχωμά του, το βαφτίσαμε Ώτο Αφρικανό! Τι σημαίνει Ώτος; Αυτιάς!!!
Και ιδού ο Ώτος ο Αφρικανός με τη μαμά του, τη Γκρέτα Γκάρμπο.
Θα τα καταφέρει άραγε ο μικρούλης Ώτος να βγάλει τον άγριο χειμώνα; Όσο είναι εκεί ο γείτονάς μας είναι σίγουρο πως θα βρίσκει λίγο φαγάκι... Μετά θα πρέπει μοναχός του να κυνηγήσει την τροφή του. Κανένα ποντικάκι στις παλιές καλύβες του χωριού, κανένα πουλάκι... Ναι, ξέρω, είναι κρίμα να χάσουν τη ζωή τους τα ποντικάκια και τα πουλάκια για να ζήσει ο Ώτος. Μα τι να κάνουμε; Έτσι τα έφτιαξε η φύση τα ζωάκια. Να τρώνε το ένα το άλλο για να επιβιώσουν. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός και η φύση είναι παντοδύναμη...
Εξάλλου κι εμείς οι άνθρωποι γι' αυτό συμμαζεύουμε γατούλες. Ειδικά στα χωριά. Για να μας γλιτώνουν από τα ποντίκια αλλά και από τα φίδια! Εμείς δηλαδή τις ταΐζουμε και τις φροντίζουμε κι εκείνες μας προστατεύουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου